Pomimo wszystko…Choć droga kamieniami usłana…Trwaj ! Nie załamuj kolana.Brnij ! Dalej niezłomnie do przodu… Zachowaj w sercu ciepło,Uchroni cię w dniach chłodu I pomoże przeżyć nawet piekło.Choć nadzieja często zawodzi…Nie pozbywaj się jej ! Niech nie odchodzi…Bez niej, nieraz już byś się poddał,Więc kolejnej życia próby nie zdał.Służy wiernie przy Twoim boku,Kiedy troski dorównują ci kroku.Choć czasem opadają ręce…A dusza grzęźnie w udręce.Patrz uważnie ! Nie zamykaj oczu przed szczęściem.Ważne jest, że jesteś…teraz…istniejesz,Któż to wie…czy jutro będziesz ?Wszystko przeminie, Twój czas też nadejdzie…Daj sobie szansę…pozytywną myślą się rozwinąć..
Radość złota jak dojrzałe ziarno pszenicy zebrane z kłosów kołysanych wiatrem. Radość szczera i niewinna, jak uśmiech dziecka. Ożywia swym blaskiem wszystko, co ogarnie swymi promieniami. Bo radość to słoneczny kolor życia. Im bardziej wyszukany i delikatny jest kwiat radości, tym czulsza powinna być ręka, która go zrywa.
Piersiom twoim hosanna! I pogarda światom, Co bogów swoich wielbią w obojętnym niebie, Bo ja, choć lichsza jestem niż najlichszy atom, Żyć nie mogę bez Ciebie ni umrzeć bez Ciebie! Na wieczność odsączyłeś krew od mego serca, Co wszystko ci za wszystkich pragnęło przebaczyć; Nie tyś je uśmiercił, bo cud nie uśmierca, Jeno los, co mi nie dał znów ciebie zobaczyć. Ja wiem, że będziesz łzami znaczył wspomnienia Burzy, co błyskawicą dwie otchłanie łączy, Lecz ja nie znajdę nigdy w twych łzach ukojenia, Bo rozpacz nie ma końca. I już się nie skończy! Tak cierpię, że nieledwie umieram pomału, I nie ma już modlitwy na mych wargach drżących… Piersiom twoim hosanna! I zbawienie ciału. I litość wiekuista dla serc miłujących! Co trudno ukryć? Ogień, wierzę, Bowiem za dnia go zdradzi dym, A w nocy płomień, dzikie zwierzę. Lecz trudno ukryć na równi z nim Miłość. Najgłębiej choć ukryta, Każdy ją z oczu wyczyta. Światło wyłączyła elektrownia, za chwilę wypali się świeca, pozostanie blask w szczelinie pieca, jak anemiczna pochodnia. Nawet zegarek ze mnie szydzi i wiem, że na pewno nie przyjdziesz. W obojętne pełganie świecy rzuciłabym daremne czekanie, jak rękopis spaliłabym serce na pożegnanie, na rozstanie. Ale nie mogę. I oto posyłam wszystkie myśli do twojego domu, niech będą z tobą, strzegą cię, miły, i nie oddadzą nikomu.
Wieczorem gdy wszystko powoli do spania kładzie się.I ciemno na niebie się robi,ja tobie wierszyk śle.To jakby muzyka rozbrzmiała,cichutko płynąc do serc. Wypełnia mnie myślami i chcę ją przy sobie mieć.Przed nami noc taka ciepła,i gwiazdy zerkają w oddali.Księżyc się do nas uśmiecha,bo chce byśmy dobrze spali.
Gdy mam potrzebą i myśli w głowie to po prostu zapisuje je sobie Układając wiersz sercem pisany,Czasem bywa on smutny,a czasem roześmiany…I cieszę się gdy z słów mych wiersz powstaje ten W mglisty popołudniowy dzień Gdzie wieczór już zapada i gwiazdy błyszczą na niebie.To księżyc swym blaskiem będzie świecił dla ciebie.
Czy serce dać tobie? Dołożyć ci dusze Czy nim cię zdobię? Czy nią cię wzruszę? Dam słowa radością płynące Szyje twoją diamentem ozdobię Dam kwiatów bukiety takie pachnące Powiedz czy dobrze robię Pod nogi dywan z polnych kwiatów Niech droga do szczęścia Cię niesie Sprowadzę nektar z za światów Niech woń się w niebiosa uniesie Dla ciebie uchylę nieba Z puchu uplotę posłanie I powiem nie dziękuj nie trzeba Z miłości to robię kochanie Wiem wierszem o tobie napisze Szelestem liści wiatrem pieszczone Czy chociaż szeptem usłyszę? Słowo w me serce wplecione Nią wszystko i wszystkich ozdobie Szumem strumyka melodią wieczności.
Dzieńdoberek 